Canım çok sıkkın, sizden saklayacak değilim. Ne yapsam olmuyor. Nefes almakta bile zorlanıyorum. Sanki başım dönüyor gibi. İlk kez böyle bir şey yaşıyorum.
Dört, beş gündür böyleyim. Nasıl üstesinden geleceğimi de bilmiyorum. Kendimi oyalamak için her şeyi yaptım. Konuşursam rahatlayacağım ama herkesle olmaz. Zaten bence bu yüzden başım dönüyor.
İnsanın pusulasını kaybetmesi çok zor; hepiniz yaşamışsınızdır, anlarsınız beni. Nasıl geçecek bilmiyorum. Zor olacağını biliyordum ama bu kadarı inanın çok fazla.
Zıtlıklar zor.
Zaten bu hayat denilen yol, adımını attığın ilk günden itibaren zor.
Bekarsan yalnızlık zor, evliysen evlilik.
Ve ne hikmettir ki bu zorluk herkes tarafından zaman zaman farklı dozlarda hissedilse de hepimiz için gerçekten hayatlarımızın ortasında mıh gibi duruyor.
Sabah uyanırken yataktan kalkması zor geliyor, akşam uykuya dalması.
Öğrenciyken okula gitmek zor, okul bitince işe gitmek.
Çalışmak zor, işsiz kalmak zor, çocuk sahibi olmak zor, çocuk sahibi olamamak belki daha zor.
Özgürlüğünü kaybetmek zor, özgürken ait olamamak zor.
İlkler zor.
Çocukken annenden ayrılıp okula başladığın gün o soğuk duvarlar arasında ağlamadan durabilmek zor.
Büyüdüğünde minicik çocuğunu o kapıdan yalnız göndermek…
Çocukken arkadaşın kendine başka bir arkadaş bulduğunda ona bozulduğunu gizlemek zor.
Çocukluktan çıkıp yetişkin olduğunda kendini hâlâ ifade edememek…
İlk kez duygularını ifade etmeye cesaret edip tüm çıplaklığıyla yazıya döktüğünde gözetleniyormuş gibi hissetmek zor.
Duygular zor.
Cesaret etmek zor, itiraf etmek zor, gizlemek zor.
Uzaktan izlemek, içinden haykırırken susmak zor.
Kaybetmek zor, bazen kazanmak da.
Vazgeçmek zor.
Vazgeçememek zor.
Vazgeçememek en zor!
Hayat zor
Bitirmek zor, başlamak da.
Kadın olmak, erkek olmak…
Kısacası insan olmak zor.
Kocaman bir insanken kendini küçük bir kız çocuğu gibi hissetmek zor.
Zorlandığını söylemek zor. Nedense…
Sanki zorlanmak suçmuş gibi. Sanki hep çok güçlü olmak zorundaymışsın gibi. Duyguların alınmış gibi. Robot gibi.
Maskelerle dolaşmak zor. Tüm bunları yaşarken her şey toz pembeymiş gibi davranmak zor.
Gururlu olmak zor.
Sevdiğini söylemek zor.
Sevdiğini söyleyememek daha zor.
Paylaşmak zor.
Fark etmek zor.
Yolunu bulmak, bulduğun yolun sana ait olmadığını anladığın o an çok zor.
O yoldan dönecek gücü kendinde bulabilmek zor.
Dönemeyeceğini anlayıp duygularını bastırıp otur aşağı demek zor…
Zor dostum zor…
Peki bu kadar zorluk içinde ne kolay?
Biliyorum ki, yaşadığımız zorluklara ortak olan tek bir insanın olduğunu bilmek bile; o zorluğa katlanmayı kolaylaştırıyor. Bu yüzden yazdım bütün bunları size.
Sizin hayatınızı bugünlerde meşgul eden zorluk her ne ise, bilin ki aynısını yaşayan birileri daha var. Bilin ki siz de yalnız değilsiniz. Tıpkı bugün benim olmadığım gibi.
En derin sevgilerimle,
Seda Çağlayan
Seda Çağlayan 